Jaaah, Hubert, daar zit je dan met je (goed) gedrag en je lijf wat niet doet wat je wil.
Dat was natuurlijk al een poosje gaande, maar ik gaf het af en toe maar een beetje toe. Nou, dat station ben ik dus voorbij. Geen gebulldozer of andere ontkenningen meer. Het “grappige” is toen ik dat deed en er aan toe gaf, manifesteerde de malaise in het lijf zich nog optima formaër.
Mijn ergotherapeut vertelde me wat ik al dacht te weten, maar wat mijzelf niet was gelukt; ik moet mijn accu (innerlijke oplaadsyteem) gaan herstellen, in kleine stapjes zonder over grenzen te gaan. Nou dat klinkt als echt iets voor mij.
Kleine stapjes? Joepie.
Binnen de grenzen? Waar liggen die dan? Topografisch is het duidelijk. Maar voor mij? Bedoelt men de grens van Zwijndrecht? Of de Drechtsteden? Zuid-Holland-Zuid? Of die grens waar Wilders het over heeft? (flauw)
Wat ik wil zeggen, ik vind het lastig en gewoon stom! Ik bedoel een kwartiertje wandelen….. Niet echt yeah
Maar met frisse “energie” ga ik voor herstel. Gemakshalve ga ik ervan uit dat ik hier wel uitkom.
Maar wat deed je dan op deze willekeurige kortste dag van het jaar?
(spoiler alert, alle dagen in het jaar zijn even lang)
Deze 22e begon ik met een hele mooie Shiatsu & Acupunctuur behandeling.
Oplaadbonus +10
Om niet over de grenzen te gaan, ben ik daarna naar huis gegaan voor mijn dagelijkse R&R*
Een beetje lezen in “The unbearable lightness of being” GENIETEN met hoofdletters.
En mijn schoonheidsmiddagslaapje. Want ik had een leuk mini programma in gedachte voor de namiddag.
Maar toen gebeurde iets willekeurigs. Ik word uit mijn slaap gebeld door een vriend in nood (a friend in need, is a friend indeed) En dan laat je alles vallen, en krijgen grenzen een hele andere grens. Want dat zijn toch de essentiële dingen in het leven, dingen die ergens over gaan. Ik voel me dan ook vereerd en gelukkig.
* rest and recreation; rest and recuperation; rest and relaxation.